سلام، غریب‏تر از هر غریب!

سلام، آشنای غریب، مهربانِ غریب، بزرگ زاده غریب!سلام، مزار بی‏چراغ، تربت بی‏زایر، بهشت گمشده!سلام، آتشفشان صبر، چشمان معصوم، سلام، سینه شعله‏ور، جگر سوخته، پیکر تیرباران شده!سلام، امام غریب من!آمده‏ام؛ با تمام دلم، با قدم‏های احساسم، با حضور هر چه تمام ارادتم.آمده‏ام؛ تا فانوس‏های روشن اشک‏هایم را، بر مزار بی‏ چراغت، بیاویزم!آمده‏ام؛ تا شریک غربت بی‏نهایتت باشم.آمده‏ام؛ با دسته دسته یا کریم‏های اخلاص و محبّت،تا شاید لحظه‏ای در گنبد نگاه مهربانت، پناه گیرم.ای کریم اهل بیت! حالا این من و این وسعت بی‏حدّ و مرزِ لطف تو.این دلِ کوچک من و این عنایت بزرگ تو. این گدای غریب و این هم، سلطان غریب؛ مولای من! چگونه می‏شود زینت شانه‏های پیامبر باشی، خون علی و فاطمه در رگ‏هایت جاری باشد،سید جوانان اهل بهشت باشی و آن وقت، این روزگار نامرد، دل به عشقت نسپارد. زهری که بر جگرت نشست، تنها زهر جعده نبود؛ زهر بدعتی بود که مسیر عشق را عوض کرد. وقتی که دل به این بدعت بسپرند،عجیب نیست این‏که حتیدر کنار همسفر زندگیت، غریب باشی!یا کریم اهل‏بیت! تو بزرگ‏تر از آن بودی که در ذهن کوچک بشر بگنجی.

شهادت جانسوز و مظلومانه و غریبانه امام مجتبی غریب مدینه را به پیشگاه مقدس آقا بقیة الله الاعظم ارواحنا فداه و همه همکاران ،دانشجویان و اساتید گرامی تسلیت عرض می‌کنیم.